admin@shrn 
چرخ تغییر
- محور مثبت به منفی عناصری را نشان می دهد که یا به ما کمک می کنند یا ما را عقب می اندازند.
- محور تغییر به نگهداری عناصری را نشان می دهد که ما تعیین می کنیم آیا باید در آینده تغییر دهیم یا نگهداری کنیم.
در پیگیری هر تغییر رفتاری چهار گزینه داریم:
- آفرینش
- محافظت
- حذف کردن
- پذیرش
آفرینش نشان دهنده عناصر مثبتی است که قصد داریم در آینده بیافرینیم.
محافظت نشان دهنده عناصر مثبتی است که قصد داریم در آینده حفظ کنیم.
حذف کرن نشان دهنده عناصر منفی ای است که قصد داریم در آینده از بین ببریم.
پذیرش نشان دهنده عناصر منفی است که باید در آینده بپذیریم.
آفرینش : افزودن / ابداع
آفرینش گزینه ای نیست که به صورت خودکار پدید آید. چالش این فرایند این است که به انتخاب خودمان آن را انجام دهیم نه این که تماشاچی باشیم. آیا ما داریم خودمان را می آفرینیم یا فرصت سوزی می کنیم و نیروهای بیرونی ما را خلق می کنند؟
ما به تکانه ای نیاز داریم که ما را وادارد چهره متفاوتی از خود تجسم کنیم.
اگر از زندگی خود راضی باشیم (نه لزوما خوشحال یا مشعوف) به رخوت تن می دهیم. اگر از زندگی خود راضی نباشیم مجذوب باورها و نظرها می شویم و هرگز یکی را به قدر کافی دنبال نکنیم که ریشه بدواند و خود تازه ملموسی از ما بسازد. در واقع به دنبال دویدن بیفتیم نه آفرینش!
همان گونه که نمودار نشان می دهد پیوستار آفرینش از افزودن تا ابداع گسترده است. (افزودن یک رفتار تازه معمولا برای افراد هم اکنون موفق کفایت می کند)
محافظت: بهکرد / نگهداری کردن
این کار مستلزم خودکاوی است تا بفهمیم چه چیزی واقعا به کار ما می آید و نیازمند نظم و انضباط است تا از ترک آن خودداری کنیم. ما به ندرت به خاطر خراب کردن چیز خوبی تشویق می شویم. ما به ندرت از خودمان می پرسیم “چه چیزی در زندگی من ارزش محافظت دارد؟”
محافظت از رفتاری ارزشمند یعنی ذخیره زمان وتوان زیاد یعنی این که ما مجبوریم تعداد رفتار های کمتری تغییر بدهیم.
حذف کردن: نابود کردن / کاهش دادن
همانند تمیز کردن انباری که با اکراه انجامش می دهیم، هرگز نمی دانیم آیا از بابت دور انداختن بخشی از وجودمان افسوس خواهیم خورد یا نه؟
آزمون واقعی صرف نظر کردن از چیزی است که از انجام دادن آن لذت می بریم.
پذیرش: به تعویق انداختن / آشتی دادن
پذیرش از موارد کم استفاده چرخ تغییر است. پذیرش هنگامی بیشترین ارزش را دارد که ما قدرت ایجاد تفاوت نداشته باشیم. با وجود این ما دقیقا در شرایطی که اکراه شدیدی در پذیرش موقعیت نشان می دهیم ناتوانی خود را بروز می دهیم. این بی میلی رفتار بی ثمری در ما بر می انگیزد.
هنگامی که از خود می پرسیم چه چیزی باید بیافرینیم، از چه محافظت کنیم، چه چیزی را حذف کنیم و چه چیزی را بپذیریم، اتفاقات خوبی رخ می دهد. کشف چیزی واقعا مهم موهبت است نه باری بر دوش.
دگرگونی های رفتاری یک شبه اتفاق نمی افتد. عملی کردن تغییری که ما به صورت تصویری متجسم در ذهن داریم فرایند است و نیازمند هوشیاری و خوپایی جدی است.
